Link

Over the Acid Rainbow (on medium.com)

Give a square enough acid, and three hours later, he’s barefoot in the grass, weeping over a daffodil. A few hours after that, he’s jumping around like George Bailey at the end of It’s a Wonderful Life, renouncing a life driven by money and power for one centered around love and kindness. The psychedelic experience is so powerful, goes the cliché, that it dissolves and redeems any ego placed in its cosmic grace, even oversized and diseased ones like Donald Trump’s.

The Bearded Trump meme did more than riff on a vintage hippie trope. By taking the president as its subject, it touched on a theory of radical social change dating to the West’s first postwar encounters with hallucinogens. This is the idea that the widespread and structured use of psychedelics, including by presidents and prime ministers, could enlighten and transform a civilization hurtling toward thermonuclear holocaust and ecological collapse. It is rooted in a belief that the crisis of the modern world is a spiritual crisis and sees psychedelics, also known as entheogens (meaning “God-containing”), as potential accelerants in the construction of a more balanced, more soulful society built for survival. The ultimate molecular shortcut.

Read the original post:
View this collection on Medium.com

AfrikaBurn: The Unbearable Whiteness of Burning | Everfest

https://www.everfest.com/magazine/the-unbearable-whiteness-of-burning-in-africa

Link

Horizons NYC 2013

Horizons is an annual forum for learning about psychedelics in New York City. Its goal is to open a fresh dialogue on their role in medicine, culture, history, spirituality, and creativity. 2013 is its seventh year.

During the 1960s, psychedelics entered worldwide popular culture. Fueled by the wild social dogmas of the era, recreational use become commonplace. Questions about their safety and value for were answered with myths and confusion spread by both their users, proponents, the media and the government.

In recent years, a small group of dedicated researchers and scholars have orchestrated a renaissance in psychedelic research and thought. Horizons brings together the brightest minds and the boldest voices of this movement to share their research, insights, and dreams for the future.

The Heretic

Recalling the psychedelic research of the 1960’s:

That research centers once were permitted to explore the further frontiers of consciousness seems surprising to those of us who came of age when a strongly enforced psychedelic prohibition was the norm. They seem not unlike the last generation of children’s playgrounds, mostly eradicated during the ’90s, that were higher and riskier than today’s soft-plastic labyrinths. (Interestingly, a growing number of child psychologists now defend these playgrounds, saying they provided kids with both thrills and profound life lessons that simply can’t be had close to the ground.)

He never lost his hardcore

Welkom jongens en meisjes, voor alweer een nieuw jaar vol thrills, pills and bellyaches. In deze corner van De Krant kan je je verwachten aan the truth, the whole truth and nothing but the truth omtrent music, the party, life, the universe and everything. Voor een korte resumé van hetgeen vooraf ging: http://www.psylo.tk. And now let’s get back to business!

He never lost his hardcore, over hoeveel mensen kan je dat zeggen? Als je student bent is het niet moeilijk hardcore te zijn, behalve je brains tegen de examens terug een beetje op orde hebben wordt er niet veel van je verwacht. En er is altijd nog de tweede (derde, vierde, …) zit. Maar eens die thesis het voorbij de jury heeft gehaald, sta je voor wat dan moet door gaan als “het echte leven”. Je kan wel nog een jaartje gaan travelen, maar niet veel mensen blijven echt wonen in die grot in India. Een post-opleiding is ook een optie, maar tenzij je ouders veel geld en geduld hebben, blijft “de eeuwige student” een utopie.

Daar sta je dan, met je diploma, een beetje goede moed en vooral geen idee wat te doen (ik spreek voor mezelf uiteraard). Als je pech hebt vind je dan nog een job ook, en wie weet kan je zelfs iets doen wat je ook nog vaagweg interesseert, en dan ben je vertrokken voor jaren nine-to-five, métro-boulot-dodo en veel te korte weekends. En voor je beseft dat dit toch niet is wat je wil, ben je getrouwd, met kinderen en een hypotheek. En dan ben je nog maar een financiele tegenslag verwijderd van een familiedrama. Change must come through the barrel of a gun. I think not!

Maar dat is niet waar ik het over wil hebben. Het probleem is dat vandaag niemand nog hardcore voor iets gaat. Studenten zijn al bezig met carrière maken, nog voor ze de VUB verlaten hebben. De impressie dat er maar één manier is om je leven te lijden is zo diep ingedrukt, dat niemand er nog maar aan schijnt te denken dat het anders kan. Dankzu Sims om onze kinderen het verschil te leren tussen een job en een carrière, danku massa-indoctrinatie!

Ja zelfs ik begin haast te twijfelen. Gelukkig heb ik destijds m’n voorzorgen genomen: piercing, tattoo, dreads, ze helpen me herinneren wie ik ben, wie ik wil zijn. Zé hebben gelijk als ze je waarschuwen dat een tattoo voor altijd is en dus zeker niks om overhaast over te beslissen. Zo heb ik altijd een aandenken aan wie ik toen was en de keuzes die ik destijds gemaakt heb. En zelfs al doe ik m’n piercing uit en knip ik m’n dreads, ik zal nooit kunnen vergeten wie ik was.

Hardcore zijn is natuurlijk veel meer dan uiterlijk of stijl, veel meer dan piercings en tatto’s. Hardcore is a way of life en ik heb het nu niet enkel over grind en andere -core stijlen van punk. In de muziek is hardcore de meest uitgepuurde, extreme vorm van een stijl. En dat zet zich meestal ook verder buiten de muziek. Skatecore heeft niet enkel een eigen subcultuur, maar ook een eigen circuit, eigen organistoren, labels, zines, enz. Voorlopig mist breakcore misschien nog dit niveau van organisatie, maar de intensiteit is er zeker.

Breakcore Gives Me Wood is ook veel meer dan een stijl of een attitude. In mijn vorige stukje (DIY) was het verschil tussen het Brusselse Boups en BGMW uit Gent misschien niet helemaal duidelijk. De party was een samenwerking onder de naam Breakcore Gives Me Wood vs. Cheerleader Massacre. En als ik het had over de Brussel jeugd die meer met stijl en attitude bezig waren, had ik het dus enkel over de Boups-scene. Tim Terror, BGMW’s chief op pressrelations, kon er niet mee lachen, maar hopelijk is het hiermee recht gezet.

Om verder te verduidelijken waar ik het in DIY over had: Breakcore Gives Me Wood maakt deel uit van dezelfde Gentes kraakscene als Smart Art Movement. Als je het nieuws de laatste maanden gevolgd hebt, weet je dat de politie in Gent niet mals is vaar krakers. Volledige straten worden ontruimd door een legertje robocops, weken voor dat eigenlijk nodig is. Gelukkig hebben ze in Gent wat hier in Brussel nog compleet ontbreekt een netwerk van mensen die genoeg geloven in waar ze mee bezig zijn om hun nek uit te steken. En dat ondanks de coppers die zichzelf ongetwijfeld zéér hardcore vinden.

Over BGMW en da police gesproken: hun second birthday bash komt er aan: 22/10 in Kunstencentrum Netwerk te Aalst. Deze keer dus geen dangerous areas full of deep holes, rusty iron spikes and polluted underground water tanks, maar dat mag de pret niet drukken. Deze keer dus ook geen flikken die er niets van begrijpen en dus ook geen artikeltje in De Morgen (“Parket Dendermonde zoekt organisator illegale rave”, 11/09/2004). Voor wie Aalst net wat te ver vindt is er een week later opnieuw een samenwerking met Boups (uitkijken dus voor die fashion victims): 31/10 Boups VS Wood epic – “Halloween is for capitalists”. En dan maar hopen dat hier in Brussel ook die vonk aanslaat. De squat aan de Waverse Steenweg is ontruimd en staat opnieuw leeg, waarschijnlijk nog voor jaren. En er was blijkbaar niemand die genoeg mensen op de been heeft kunnen krijgen om de hypocrisie ervan aan de tand te stellen. Toch geloof ik dat hier in Brussel mensen rondlopen die hardcore genoeg zijn om iets in gang te steken. En dan heb ik het niet over Boups en de free partie scene, die enkel met stijl bezig is. Dus iedereen die nog in iets gelooft: ga er voor en never lose you hardcore!

Links

(from Internet Archive: Wayback Machine)

DIY

Wat je zelf doet, doe je beter! Geen grotere wijsheid dan een boerenwijsheid. Iedereen kan wel iets maken, zelf iets starten. Het enige wat je nodig hebt is een goed idee en doorzettingsvermogen. Zo is uiteindelijk ook deze De Krant begonnen: een aantal studenten die dachten:” Zo’n krant maken, dat kunnen wij ook.” En zie, 11 jaar later bestaat ze er nog steeds.

What’s my point? Iedereen heeft het in zich om iets te maken, iets te doen, iets bij te brengen aan z’n omgeving. Als ik zie hoe mijn omgeving vandaag overspoeld wordt door massaproducten. Door eenheidsworst van een steeds kleiner wordend aantal multinationals, dan maakt me dat kotsmisselijk. Daarom: maak zelf iets, iets anders, iets persoonlijks, niet van bovenaf opgedrongen. Lang leve de home grown, grass-root culture.

De massacultuur heeft zelf geen enkele dynamiek, ze wordt enkel door marketing in gang gehouden. Daarom is ze afhankelijk van trendwatchers (is er iets meer pervers?), steeds op zoek naar de volgende trend uit te melken. Plots was punk terug “hip”, of zo vertelde H&M ons toch. Nadat een zekere Lectroluv de trashy ’80s stijl van electroclash had ontdekt en gecompileerd, volgenden al snel de bijhorende netkousen, beenverwarmers en centuurkes.

Ondertussen zijn we alweer twee modetrends verder en heeft zelfs de Flair door dat punk terug out is. Bestaat er eigenlijk iets inhoudslozer dan punk in Flair en H&M? Bestaat er iets inhoudslozer dan massacultuur op zich? Geen wonder dat ze afhankelijk zijn van subculturen voor vernieuwing. En als dank worden deze subculturen uitgemolken. Enkele opvallende kenmerken worden in de spotlight geworpen om even later terug vergeten te worden en als passé beschouwd te worden.

Probleem is dat veel subculturen zelf substantie missen. De Brusselse jeugd op de breakcore-bonanza van Breakcore gives me wood (toch niet meteen mainstream muziek) leek meer bezig met stijl en attitude dan wat anders. Gelukkig dat er anderen zijn zoals Smart Art Movement in Gent die ook met maatschappelijk relevante zaken bezig zijn. Laten we hopen dat in Brussel binnenkort genoeg gemotiveerde mensen elkaar vinden om iets soortgelijks op poten te zetten.

Boups mag er dan al in geslaagd zijn om zonder sponsoring een prima radio uit de grond te stampen, wat een verdienste op zich is. Maar de community er rond beperkt zich tot muziek en party’s. En de krakers in Brussel lijken mij een stuk minder georganiseerd dan die van Gent. Hopelijk wordt het wat met de Anarchopunk federatie hier op stapel staat.

Qua doe-het-zelven is je eigen platenlabeltje starten natuurlijk ook een optie. Doordat je hier in het vaarwater van de multinationals der platenindustrie, komt is het op zich een kleine acte van rebellie tegen het grootkapitaal. De cassettelabeltjes zijn in deze hight-tec tijden vervangen voor cdr’s en peer-to-peer. Het punkethos blijft echter: wars van commercie je ding doen, zonder inmenging van bovenaf.

Als je als independent label of artiest er iets maakt, loop je al snel hetzelfde risico als de subcultuur. De major labels ruiken geld en zijn er als de kippen bij je een deal aan te beiden. Want wat de RIAA of a IFPIook beweren, het zijn de independent labels en artiesten alleen die voor vernieuwing zorgen. Daarom kan je je maar beter meteen indekken en een Creative Common of General Public Licence (GPL) voor je muziek maken.

GPL (bvb van toepassing op de Wikipedia, een open, vrije encyclopedie) en Creative Commons (die je als artiest iets meer ruimte geeft bvb http://psylo.tk) zijn alternatieven voor de patenten en copyrights die op de leest van de grote multinationals geschoeid zijn. Ze zeggen: Wat ik maak is voor het publiek, iedereen heeft het recht het te gebruiken. Wat niet betekent dat je er zelf geen geld aan kan verdienen. Het zorgt er enkel voor dat downloaden, kopiëren, samplen enz. niet automatisch als een misdaad beschouwd wordt.

De Free Software en Opens Source bewegingen zijn op hetzelfde terrein bezig. Als je software koopt, koop je meestal een licentie, een belofte aan Microsoft e.a. om je aan haar regels te houden. Je betaalt dus, om een deel vrijheid af te staan. Ook hier de vuile spelletjes van het grote geld. Bvb een ridicule regeling op softwarepatenten die van elke software doe-het-zelver een potentiële crimineel maakt. Voorlopig is dat de Amerikaanse situatie, maar Europa gaat dezelfde weg op (FFII: Software Patents in Europe).

Het zijn dezelfde vuile spelletjes van lobbygroepen en politiek achter gesloten deuren. Als in Amerika wetten gestemd worden om het copyright van de grote platenlabels te beschermen, volgt Europa als een schoothondje. En als het Europese Parlement haar bedenkingen formuleert, dan veegt de Commissie deze achter gesloten deuren van tafel. Zo gebeurde het bij de stemming over copyright en nu opnieuw bij software patenten. Democratie is blijkbaar een erg rekbaar begrip.

Gelukkig is er verzet tegen de politiek van het grote geld, en voor vrijheid in deze digitale tijden. Free music EDRi of European Digital Rights is een burgerrechtenbeweging die onder andere de Europese regelgeving op de voet volgt om te voorkomen dat basisrechten en -vrijheden geschonden worden. Downhill Battle is een Amerikaanse beweging die de strijd heeft aangebonden met de Major Labels. “Home Taping is Killing the Music Industry – And it’s fun” is een van hun slogans, en ik ben het volledig met ze eens. En zo zijn er nog een heleboel organisaties actief, voor meer links kan je terecht op http://psylo.tk.

DIY dus: meng je in deze strijd tussen de grote commercie en de creatieve underground. Begin zelf iets: iedereen heeft talenten; of het nu muziek, schrijven, stickers of posters ontwerpen, websites bouwen, of een van duizend andere dingen is. Vergeet gewoon niet waarom je het doet. Niet met als doel er rijk mee te worden, hoop ik. Gewoon om fier te kunnen zijn op je eigen verwezenlijking. Om te kunnen zeggen: dit heb ik gemaakt. Veel succes!

Links (via Wayback Machine)

Back once again

Na een lange break, versnellen de high-hats, de opbouw is ingezet en het zal niet lang duren voor de baseline opnieuw in kickt. Ja, we zijn weer vertrokken voor een nieuw jaar. Terug -of voor het eerst- op de campus in fuckin’ Bxl, opnieuw De Krant die tracht wat verstrooiing te brengen en waarom niet once again Dr. Psylo die zijn wereldbeeld door je strot tracht te rammen. Newbies doen er goed aan de voorschriften in de Retro Arena op www.psylo.tk te raadplegen alvorens zich in deze psychic disco te begeven. Kwestie van wat voorkennis op te doen en een idee te hebben van waar je aan begint. U bent gewaarschuwd!

Maar goed, here we go again. Hier zijn we dan, back once again in this fookin’ town van marginalen en miserie, freaks en fucked-ups. Een jaar gelden had ik niet gedacht dat ik deze hoop beton, smog en agressie zo snel zou missen. Maar toch, deze plek weet me te raken op een vreemde manier. Wie echt niet begrijpt wat ik bedoel, raad ik aan de navel der VUB te verlaten. Stel je open voor al de wonderbaarlijke shit (zoals in excrementen, niet zoals in phat pschidt) die hier te vinden is. Die zieke kant van het leven, die deze stad zo eerlijk toont, is voor mijn altijd één van de sterkste eigenschappen van Brussel geweest.

Het woord grootstad mag in de Belgische context dan belachelijk lijken, Bxl is de enige plaats in dit miezerige landje die er aanspraak op kan maken. Meer nog dan de massa aan beton of mensenmassa, maakt volgens mij de massa en vooral diversiteit van zwervers, schorem, leeglopers en ander crapuul van deze stad een echte stad. Lang leve het Beursplein, de hoerenbuurt, Molenbeek en de Marollen. Maar hier ben ik al het vuile, het slechte aan het bovenhalen, ik wou net aantonen hoe fantastisch het hier is. Wonen in Brussel zal het me niet in dank afnemen. Nee, het is niet allemaal vuil en slecht, maar het is de eerlijkheid die het voor mij doet. Het hele scala aan menselijke emoties (inclusief de allerlaagste) die ongefilterd op je afgevuurd worden, zonder de werkelijkheid te verbloemen, dat is waarom Brussel me zo diep raakt.

Wat ik eigenlijk wil zeggen is: durf te leven. Ja: bomma, buurvrouw en andere blokkers hadden gelijk toen ze je waarschuwden dat het in Brussel stikt van buitenlands en ander uitschot. Laat dat je echter niet afschrikken, maar durf er voor open staan. Alleen zo krijg je de kans om deze stad te begrijpen en wie weet er van te gaan houden. Zo is het trouwens met alles in het leven: pas als je investeert en je defensie laat zakken, is er plaats echte emotie. Je angst overwinnen is de eerste stap. Vergeet dus buisvakken, tweede zit en bissen en geniet van het leven. Feest zeven dagen per week, stort je in de wondere wereld der drugs. Nu is de tijd om er van te genieten. Leer je grenzen kennen door er grandioos over te gaan. Je hebt nog een heel leven de kans om er spijt van te hebben.

Wat ik eigenlijk kwijt wil is dat ik blij ben terug hier te wonen, ook al was ik maar een paar maand weg. Enkele weken waren genoeg om me een warm te maken, gewoon door in deze stad te zijn. En ik zou mezelf niet zijn als ik ondertussen in het rond zou schoppen. Het lijkt alsof studenten vandaag nog luier, saaier en meer berekend zijn dan vijf jaar geleden, and god do i hate it! Maar overtuig mij van m’n ongelijk: doe iets met je studententijd! Brussel is het uitgelezen canvas om je creativiteit op bot te vieren. Laat jezelf gaan: experimenteer met drugs, jaag mensen op stang, paint the town black, om het even wat, doe gewoon IETS. Deze stad is erg vergevingsgezind en vergeet snel. Maak gewoon niet de fout in je veilige nestje te blijven.

Ziezo, men maandelijkse therapiesessie zit er weer op. Het heeft opgelucht nog eens wat lawaai te kunnen maken. Ik leef nog steeds in de waan dat er ook mensen zijn die dit lezen, neem het me vooral niet kwalijk. Anyway, als je nieuw bent in deze regionen: hoop dat je niet teveel aanstoot hebt genomen aan mijn geraaskal (as if i’d care). Als je nog twijfelt: ja ik weet dat ik een doordrammer en een betweter ben en neen ik schaam me niet. Aan de anderen, als jullie bestaan (zou het werkelijk waar zijn?) trouwe lezers: eindeloze dank om mij te blijven lezen en tof u nog eens gezien te hebben. Tot de volgende!

Destination unknown

Af en toe sta ik eens stil en denk na over waar ik heen ga. Ga ik een succesrijke toekomst als DJ/producer tegemoet of moet ik me voorbereiden op een leven in de goot ? Gaat mijn brein het over een paar jaar volledig begeven of ga ik nog vele highs tegemoet ? Is the future bright or am I going nowhere fast ? Ik weet het niet en ik weet ook niet zeker of ik het wel wil weten. Ik zal wel zien. Maar genoeg over mij. Ik zou het hier graag hebben over de toekomst van house. Van een neger die wat op een trom slaat, naar jazz naar funk naar disco. Van disco naar acid house naar rave naar jungle naar two-step. House heeft al een ongelofelijke weg afgelegd naar de onoverzichtelijke diversiteit aan genres en subgenres die vandaag bestaan. So what’s up next ? Ik heb er al vaak mijn hoofd over gebroken en om eerlijk te zijn, I haven’t got a clue.

Om de zoveel tijd duikt er een nieuwe naam op : hard house, progressive, two-step. Meestal gewoon een nieuw etiket voor iets wat al lang bestaat, maar plots door marketing pipo’s ontdekt wordt. Two-step: gewoon een nieuwe verpakking voor speed garage, dat een paar jaar geleden net niet genoeg gehyped werd om er rijk van te worden. Deze keer is het dus wel gelukt. Progressive: een nieuwe naam voor trance, omdat trance tegenwoordig zo passé is. Volgens mij is regressive een betere naam. En hard house dan: gewoon de Britten die rave (in zijn meest boring 4 to the floor vorm) herontdekken en denken dat ze iets nieuws hebben. De vernieuwing eindigt bij het toevoegen van een paar delen trance en gabber.

Eigenlijk zouden we hier blij moeten zijn om hard house, want tegenwoordig is the Belgian hoover sound (vooral bekend van vele Bonzai nummers van zo’n tiental jaar geleden) weer helemaal terug in het land van de dolle beesten. Ja, ook ik heb destijds smalend neergekeken op The Fly en soortgenoten, maar dankzij hen heeft België toch een plaatsje veroverd in de analen der dancegeschiedenis. Of dacht je echt dat iemand buiten dit appenlandje zich New Beat nog herinnert? Waar is de tijd dat de platenbak van elke zichzelf respecterende DJ vol R&S releases zat. Natuurlijk blijven G-Force, Bailey en vooral ons eigenste Redhead het goed doen in de internationale techno scene, maar hoe groot is het publiek dat naar techno luisterd? België is volgens mij het enige land ter wereld waar je dertigduizend mensen bijeen kan krijgen met een affiche van enkel techno.

En wat met hetgeen we vandaag house noemen? Hoe vaak kan je dezelfde disco sample uitmelken voor de mensen er genoeg van krijgen? Vaak blijkbaar, want hoe minder geïnspireerd, hoe beter verkocht zo blijkt. Begrijp me niet verkeerd, veel van die filtered disco is uitstekende feestmuziek en house heeft altijd al disco samples gebruikt. Maar vernieuwend kan je het toch niet noemen. Misschien eens kijken waar ze aan de andere kant van de grote plas mee bezig zijn. Vanuit New York komt behoorlijk wat tribal stuff. Niets nieuw, maar toch al wat anders dan de overal terugkomende 4/4 beat.

Vanuit Chicago hoor je de laatste tijd wat meer tech house, een sound die ook in the UK al een plaatsje veroverd heeft. Het gaat hier natuurlijk niet om iets radicaal nieuw, maar het is toch een verademing tussen techno die zijn soul verloren heeft en house die geen richting meer heeft. Nu maar hopen dat men er iets moois van maakt. Wat is nu de destination van house? Ik weet het niet, anders had ik al lang een vetbetaalde job bij NEWS. In ieder geval hoop ik in mijn leven nog een paar keer van mijn voeten geveegd te mogen worden door een volledig nieuwe sound. Of dat ook gaat gebeuren valt nog af te wachten.

Om af te sluiten nog een korte samenvatting van de onverwachte extra BTS party van 8 maart. De opkomst was aan de lage kant en het werd dan ook een BTS zoals voorbije jaren: weinig volk, maar des te meer sfeer. Rond drie uur leek het zelfs helemaal stil te vallen, tot er een kudde zatte medemensen binnenviel. Het klinkt misschien hypocriet, komende van iemand die chemicaliën niet schuwt, maar (sommige) zatte mensen kunnen mij zo irriteren. Vooral als ze, niet gestoord door enig gevoel voor ritme, hun bier in het rond kieperend over de dansvloer hossen. Ik dacht dat er genoeg TD’s waren waar deze diersoort aan zijn trekken kan komen, zodat ze mij niet moeten storen.

Tot slot nog dit: als er dus iemand problemen heeft met mijn verheerlijking van drugs, mijn haat tegenover Fuse of iets anders wat hier verschenen is, tell me! Alle reacties zijn welkom op dr_psylo@yahoo.com.

Good Life

In the summertime, when the weather is fine, you can look right up and touch the sky. Als er iets is dat me nog sneller high krijgt dan een vet feestje, een paar superbollen of een kartonnetje Hoffman is het wel sunshine. Daarom kan je mij heden ten dage met een nog grotere smile zien rondlopen dan anders. Yes, I’m a shiny, happy person.

Regel een voor het goede leven : neem verantwoordelijkheid voor je eigen geluk. In plaats van je prof, het lot, het slechte weer of om ‘t even wie of wat de schuld te geven voor je depressie, moet je inzien dat de enige persoon die jou gelukkig kan maken jezelf is. So think positive and put a smile on your face.

Rule number two : maak anderen gelukkig. De beste manier om jezelf op te vrolijke is andere mensen opvrolijken. Glimlach naar een vreemde, geef iemand zonder reden een kadootje, vertel de mensen hoe graag je ze ziet.

Derde stap op weg naar de eeuwige glimlach : sta open voor al het goede dat jouw richting uit komt. Als je niet oplet verlies je gemakkelijk de mooie dingen om je heen uit het oog. Door gelukkig te zijn nodig je geluk uit in je leven en dat is de ware sleutel tot geluk.
Zo eenvoudig is het dus om gelukkig te zijn.

Nog een laatste tip voor al jullie psychonauten die deze zomer voor de eerste stappen in de psychidelische wereld der innerlijke ruimte gaan zetten : psychoactieve drugs openen de Doors of Perception en zijn daardoor The Food of the Gods. Maar dat betekend echter niet dat ze enkel goede dingen brengen. Door te trippen catapulteer je eigen ontwikkeling vooruit en dat kan net zo goed richting depressie of dwangbuis zijn als richting spirituele eenheid of eeuwig geluk.

Clubbed to death

Fuse, Food, Café d’Anvers, Fill Collins Club, … Een paar jaar geleden kon je me er misschien nog op betrappen mezelf een clubber te noemen. Maar om de één of andere reden kunnen ze me vandaag allemaal gestolen worden. Misschien omdat het al oudjes zijn, ze grijs worden, hun wilde haren verliezen. Of heeft het er mee te maken dat clubs industrie zijn geworden. Misschien was clubbing altijd al geldklopperij, maar zie ik pas nu het licht.

Als het over clubs gaat, is het trouwens hypocriet Kozzmozz, ILT, Ten Days, Groovecity en andere big events over een andere kam te scheren. Ze mogen dan al niet wekelijks op je zuurverdiende geld te azen, het grote idee is hetzelfde. Niet dat ik de goede bedoelingen van Mozz en andere orginisers en clubeigenaars in twijfel wil trekken. Het kan best dat ze het goed met ons voor hebben en ons in de eerste plaats een good night out willen aanbieden.

Punt is dat achter al deze party’s een stevige organisatie zit, de ene al wat groter dan de andere. En organisatie betekend buisiness, geld, kapitalisme. Don’t get me wrong, ik ben geen hardline Commie, ik geef ook graag geld uit en moet dus ook geld verdienen. Ik ben evengoed deel van het systeem en zou maar al te graag voor één van bovengenoemde bedrijven werken en het geld uit jullie zakken slaan.

Je zal mij echter niet vaak meer aantreffen op de dansvloer van bovengenoemde etablissementen. Al enkele maanden nu probeer ik jullie dierbeminde partyseekers de Bisson Futé, de alternatieve route, de weg naast de midle of the road te tonen. Bijvoorbeeld de Goa-scéne.
Goa rooept bij velen onder jullie waarschijnlijk beelden op van ongewassen types die gehuld in fluo ongecontroleerde arm- en beenbeweging staan te maken ergens midden in een bos op de toenen van panfluiten en andere Wereldwinkel-insturumenten. Toegegeven Goa is ook New Age en andere Esotherische bullshit, treehuggin’ hippies en andere freaks die in hun Flowerpowertrip zijn blijven steken. Maar Goa is ook feesten, de gewone, rationele, Westerse wereld achter je laten.
Want als er één ding zeker is, dan is het dat Goa-people kunnen feesten. Tot dagen aan een stuk als het moet (of zelfs als het niet moet). Nu hoor ik jullie al zeggen dat dat niet moeilijk is met al die dope, en dat Goa zonder dope onbeluisterbaar is. Als je echter wat moeite doet ontdek je dat er ook Goa bestaat die niet enkel repititief is, meer dan dolfijngeluiden en mandala’s. Goeie, stevige Goa komt nog het meest in de buurt van heavy Acid.

Acieed! Het is een kreet die je vandaag de dag veel te weinig hoort. Vandaar waarschijnlijk ook mijn plotse knieval voor Goa trance (maar liefst nog Goa zonder trance). Waar Acid echter pure chemie is, staat Goa voor de natuurlijke variant (Psylo’s, Peyote, Mescaline spring to mind). En het valt niet te ontkennen dat veel van deze muziek het best tot zijn recht komt onder invloed van Psychedelische stimulanten.

Maar het zelfde kan gezegd woorden van zogoed als alle electronische dansmuziek. House is MDMA, net als Techno in mindere mate, hoe meer je naar de hardcore gaat, hoe meer Speed in beeld komt. Garage is muziek voor Coke-headz en bij Drum&Bass past best een vette joint. Acid is LSD en Goa zijn Magic Mushrooms.

Het viel dus wel te verwachten dat uw Doctor uiteindelijk het blacklight zou zien en tot Goa bekeerd zou worden. Een party op champy’s moet ik nog meemaken, maar ik hou jullie zeker op de hoogte. Wat ik trouwens wel al kan meedelen is dat een Goa-party in openlucht, liefst ergens ver van de bewoonde wereld, zelfs zonder dope.

Kozzmozz zonder dope is echter als Bin Laden zonder baard. Ik neem aan dat het mogelijk moet zijn naar K te gaan zonder gewichtige hoeveelheden drugs in uw kas te slaan, maar ik zie het nog zo snel niet gebeuren. Weer een Kozzmozz achter de rug en opnieuw een geduchte hoeveelheid zenuwverbindingen doorgebrand dus. Prachtig chill-weer trouwens die zondag. Thank You, Mother Nature.

Back in the days, zo’n zes jaar geleden was Kozzmozz nog rave, nu is het club. Dat is de prijs die je betaalt als je wil groeien: je verliest je underground status. Niet dat underground zijn zo heilig is dat al de rest er voor moet wijken, maar een deel van de fun gaat wel verloren. Die edge die heb je dus wel nog op de meeste Goa-feestjes, alhoewel Goa dezelfde toer op gaat als K en nu ook al het Kuipke laat vollopen. Geef mij dan maar een groezelig pand in het Antwerpse en een hondertal freaks, de ene al wat freakyer dan de andere.

Binnenkort is het weer zomer. Tijd van overgesponsorde, braderijen genaamd zomerfestivals, maar ook tijd van Dance-A-Dellic en andere Goa festiviteiten in openlucht. Dansen in openlucht tot de zon opkomt, dan een verfrissende duik in een idylisch riviertje en vervolgens een champi-ontbijt om de dag goed te starten. I can hardly wait!