He never lost his hardcore

Welkom jongens en meisjes, voor alweer een nieuw jaar vol thrills, pills and bellyaches. In deze corner van De Krant kan je je verwachten aan the truth, the whole truth and nothing but the truth omtrent music, the party, life, the universe and everything. Voor een korte resumé van hetgeen vooraf ging: http://www.psylo.tk. And now let’s get back to business!

He never lost his hardcore, over hoeveel mensen kan je dat zeggen? Als je student bent is het niet moeilijk hardcore te zijn, behalve je brains tegen de examens terug een beetje op orde hebben wordt er niet veel van je verwacht. En er is altijd nog de tweede (derde, vierde, …) zit. Maar eens die thesis het voorbij de jury heeft gehaald, sta je voor wat dan moet door gaan als “het echte leven”. Je kan wel nog een jaartje gaan travelen, maar niet veel mensen blijven echt wonen in die grot in India. Een post-opleiding is ook een optie, maar tenzij je ouders veel geld en geduld hebben, blijft “de eeuwige student” een utopie.

Daar sta je dan, met je diploma, een beetje goede moed en vooral geen idee wat te doen (ik spreek voor mezelf uiteraard). Als je pech hebt vind je dan nog een job ook, en wie weet kan je zelfs iets doen wat je ook nog vaagweg interesseert, en dan ben je vertrokken voor jaren nine-to-five, métro-boulot-dodo en veel te korte weekends. En voor je beseft dat dit toch niet is wat je wil, ben je getrouwd, met kinderen en een hypotheek. En dan ben je nog maar een financiele tegenslag verwijderd van een familiedrama. Change must come through the barrel of a gun. I think not!

Maar dat is niet waar ik het over wil hebben. Het probleem is dat vandaag niemand nog hardcore voor iets gaat. Studenten zijn al bezig met carrière maken, nog voor ze de VUB verlaten hebben. De impressie dat er maar één manier is om je leven te lijden is zo diep ingedrukt, dat niemand er nog maar aan schijnt te denken dat het anders kan. Dankzu Sims om onze kinderen het verschil te leren tussen een job en een carrière, danku massa-indoctrinatie!

Ja zelfs ik begin haast te twijfelen. Gelukkig heb ik destijds m’n voorzorgen genomen: piercing, tattoo, dreads, ze helpen me herinneren wie ik ben, wie ik wil zijn. Zé hebben gelijk als ze je waarschuwen dat een tattoo voor altijd is en dus zeker niks om overhaast over te beslissen. Zo heb ik altijd een aandenken aan wie ik toen was en de keuzes die ik destijds gemaakt heb. En zelfs al doe ik m’n piercing uit en knip ik m’n dreads, ik zal nooit kunnen vergeten wie ik was.

Hardcore zijn is natuurlijk veel meer dan uiterlijk of stijl, veel meer dan piercings en tatto’s. Hardcore is a way of life en ik heb het nu niet enkel over grind en andere -core stijlen van punk. In de muziek is hardcore de meest uitgepuurde, extreme vorm van een stijl. En dat zet zich meestal ook verder buiten de muziek. Skatecore heeft niet enkel een eigen subcultuur, maar ook een eigen circuit, eigen organistoren, labels, zines, enz. Voorlopig mist breakcore misschien nog dit niveau van organisatie, maar de intensiteit is er zeker.

Breakcore Gives Me Wood is ook veel meer dan een stijl of een attitude. In mijn vorige stukje (DIY) was het verschil tussen het Brusselse Boups en BGMW uit Gent misschien niet helemaal duidelijk. De party was een samenwerking onder de naam Breakcore Gives Me Wood vs. Cheerleader Massacre. En als ik het had over de Brussel jeugd die meer met stijl en attitude bezig waren, had ik het dus enkel over de Boups-scene. Tim Terror, BGMW’s chief op pressrelations, kon er niet mee lachen, maar hopelijk is het hiermee recht gezet.

Om verder te verduidelijken waar ik het in DIY over had: Breakcore Gives Me Wood maakt deel uit van dezelfde Gentes kraakscene als Smart Art Movement. Als je het nieuws de laatste maanden gevolgd hebt, weet je dat de politie in Gent niet mals is vaar krakers. Volledige straten worden ontruimd door een legertje robocops, weken voor dat eigenlijk nodig is. Gelukkig hebben ze in Gent wat hier in Brussel nog compleet ontbreekt een netwerk van mensen die genoeg geloven in waar ze mee bezig zijn om hun nek uit te steken. En dat ondanks de coppers die zichzelf ongetwijfeld zéér hardcore vinden.

Over BGMW en da police gesproken: hun second birthday bash komt er aan: 22/10 in Kunstencentrum Netwerk te Aalst. Deze keer dus geen dangerous areas full of deep holes, rusty iron spikes and polluted underground water tanks, maar dat mag de pret niet drukken. Deze keer dus ook geen flikken die er niets van begrijpen en dus ook geen artikeltje in De Morgen (“Parket Dendermonde zoekt organisator illegale rave”, 11/09/2004). Voor wie Aalst net wat te ver vindt is er een week later opnieuw een samenwerking met Boups (uitkijken dus voor die fashion victims): 31/10 Boups VS Wood epic – “Halloween is for capitalists”. En dan maar hopen dat hier in Brussel ook die vonk aanslaat. De squat aan de Waverse Steenweg is ontruimd en staat opnieuw leeg, waarschijnlijk nog voor jaren. En er was blijkbaar niemand die genoeg mensen op de been heeft kunnen krijgen om de hypocrisie ervan aan de tand te stellen. Toch geloof ik dat hier in Brussel mensen rondlopen die hardcore genoeg zijn om iets in gang te steken. En dan heb ik het niet over Boups en de free partie scene, die enkel met stijl bezig is. Dus iedereen die nog in iets gelooft: ga er voor en never lose you hardcore!

Links

(from Internet Archive: Wayback Machine)

Leave a Reply