Mr. Mellow is in al zijn mellowness vergeten dat hij een stekje had bij De Krant, aangezien zijn soulcorner nu leeg stond en leegstaande panden er zijn om gekraakt te worden, is de mellow corner nu omgetoverd in een psychic disco. Speigelbal, rookmachine, stroboscoop, alle benodigdheden voor dakafbrekende feestjes zijn aanwezig en natuurlijk niet te vergeten dope en disco music.
En waarom niet meteen beginnen in een nostalgische bui, terugdenkend aan de tijd toen de Fuse nog een goeie club was, toen I love Techno nog maar driehonderd frank kostte, toen Techno nog geen popmuziek was. De tijd toen je nog aan één ecstacy genoeg had voor een hele avond, GHB nog enkel bestond in enge verhalen en coke nog voorbehouden was voor rijkeluikindjes.
Waarschijnlijk zijn het gewoon de frustraties van iemand die zijn favoriete plekje ziet overspoeld worden door toeristen, maar back in de days leek alles beter, toen het nog niet enkel om geld draaide.
I love Fuse
Back in de days, toen je nog intressante mensen tegenkwam in de Fuse, in plaats van wannabe’s enkel daar om Mr. Technogod Dave Clarke eens in ‘t echt te zien. Het is dezelfde frustratie als die van iemand die zijn favoriete voetbalploeg ziet kampioen spelen en ploots een tribune moet delen met een heleboel meelopers : je voelt je plots niet meer thuis in je eigen club. Nu champagne de plaats heeft ingenomen van vodka-red bull wordt het niet meer geaprecieerd als je zonder T-shirt, onder de pillen de club rondhuppeld. Als je niet uitkijkt sta je nog voor je avond begonnen is terug op straat, of erger, in een rijkswachtcel.
Eigenlijk is het allemaal de schuld van Peter ‘Fiesta’ De Cuyper. Toen nog Mr. Fuse, had vijf jaar geleden het prachtige idee om techno naar een groter publiek t e brengen, het rockpubliek zeg maar, dat je iedere zomer met tienduizenden kan zien samendrommen op Vlaamse weiden. Het heeft een paar jaar geduurd, maar meneer De Cuyper is in zijn opzet geslaagd : ieder jaar in november tienduizenden laten samentroepen in de hallen van Flanders Expo. De sponsors, belachelijk hoge inkom- en drankprijzen en meer rooms dan goed voor je zijn van T/W en co krijg je er gratis bij.
I love Chiro
Nu, Peter’s quest volbracht is en Techno de rockmuziek van het nieuwe millenium geworden is, is het hek helemaal van de dam. Elke jeugdbeweging, studentenkring of boerinnenbond kan Trish & Kash in een schuur stoppen, er een breazer-bar bijsmijten en zijn eigen night of the DJ’s hebben. Je kan al niet naar een Chiro-fuif gaan of ze hebben een Chill out en een Techno-room. Techno is tegenwoordig dé manier om snel geld te verdienen : probeer maar eens te tellen hoevel platgesponsorde party’s er iedere maand plaatsvinden in tenten, stallen en hallen overal ter lande.
OK, it ain’t all bad. Er zijn nog goeie feestjes, georganiseerd door mensen die het doen just to have a good time. Food, Café d’Anvers en twijfelgeval Kozzmozz bijvoorbeeld. Maar daar heb je het al : zelfs Mozz en zijn kozzmonauten kunnen het niet meer doen zonder sponsors, merchandising en standjes allerhande. Een mens moet toch zijn boterham kunnen betalen, nietwaar ? Dus waar moet het naartoe ? Terug naar gratis raves ergens midden in een veld, zoals tien jaar geleden of nog meer zalen, sponsors, geld, liquid lasers en superstar DJ’s.
Eigenlijk moet je het positief zien : waar kan je vijf jaar geleden op één avond op één plaats Dave Clarke, Carl Cox, Richie Hawtin, Jeff Mills en Sven Väth zien ? Nergens ! En vandaag dus wel, ten minste als je er in slaagt om in vijf zalen tegelijk te feesten. Mij zal je dus niet zien op I love Techno en ze zullen mij missen.